صبح میشه این شب...

نوروز بهانه است!!

صبح اولین روزِ سال,دیدنِ طلوع اولین خورشید بهار,دیدن جوانه های سبز شده بر درختان;تمام اینها بهانه اند!!نوروز با خودش امید میاره!

انسان خواه ناخواه با فرارسیدن سال نو,که در پی رفتنِ زمستان می آید,با دیدن خورشید و نور و صبح و سحرِ اولین روزِ سال,امیدوار میشه!انسان به امید زنده است...

همزمان با درختان در بهار,در قلب انسان هم امید جوانه میزنه!هرچند چشم اندازی نباشد!هرچند قلبا امیدی نباشد،هرچند افقی روشن،پیش چشمان ما نباشه،ولی باز آن امید رفته از قلبها در زمستانی به طول یکسال,در قلب انسان جوانه میزنه,سبز میشه.

​​​​​​امید به پایانِ تمامِ لحظاتِ غم و اندوه,ناراحتی و پژمردگی;غم و اندوهی که چُنان بهمنی از برف بر سطح قلب,سیطره یافته است!

در نوروز ساعت,ساعت رهائی است!!ساعت ریختن لحظه های زیبا در مشتهایمان وپاشیدن آنها به هوا،و خنده های سرمستانه از فروافتادن دوباره شان,به سرو رویمان!!

امیدوارم برای شما،برای همه;در سال جدید عشق باشه,خنده باشه,شادی,سرخوشی،خوشبختی،همه خوبیها باشند;امیدوارم,در سال جدید;ساعت رهائی شما شروع بشه.

در نوروز,قطرات باران طلائی رنگ اند!از صمیم قلب آرزو میکنم,قلبهایتان با باران طلائی نوروز جوانه امید بزنه و خودتان هم,زیرِ بارانِ آرامش و آسایش,خیس شوید..